„Το camp επαναπροσδιορίζει την σχέση μας με το τι είναι ‘σοβαρό’ και τι όχι. Το αφελές ανάγεται σε σοβαρό και το σοβαρό σε γελοίο.“
– Susan Sontag

Οι Αδερφές Λαλά είναι όχι απλά παιδιά της camp αισθητικής αλλά μάλλον δισέγγονα της. Ζουν, υποφέρουν και δημιουργούν στα πλαίσια μιας μετα-καμπ συνθήκης όπου τα όρια των ταυτοτήτων, των πολιτικών και των αισθητικών επιλογών έχουν αμφισβητηθεί, επαναπροσδιοριστεί, ξανα-αποδομηθεί και ούτω καθεξής. Απ’τη μία το camp φαίνεται να διατηρεί την τσολιαστική διαβρωτική αιχμή του ιδιαίτερα σε μια εποχή που η σοβαροφάνεια και ο νεο-συντηρητισμός επικρατούν ακόμη και στους λόγους που αναπτύσσονται μέσα στις  γκέι και λεσβιακές κοινότητες, απ’την άλλη το camp ως φόρμα εμπορευματοποιείται και χρησιμοποιείται απ’τον κυρίαρχο λόγο για να επικοινωνηθούν τα χειρότερα νοήματα.  Το μέτα-καμπ των Αδερφών Λαλα επιχειρεί να διατηρήσει την ανατρεπτική διάθεση μιας queer στρατηγικής και την ίδια στιγμή να επανοικιοποηθεί τις διάφορες στιγμές του trash τις οποίες θεωρεί με έναν τρόπο οικίες. Γενεαλογώντας τις αναφορές τους σαφέστατα στον χώρο μιας νεο-μπαρόκ επίθεσης στις αξίες της μοντερνιστικής λιτότητας (βλ. Kenneth Anger, Jack Smith κλπ) συγκροτούν μια απόκοσμη χορωδία όπου οι αθώες σκουπιδένιες ποπ αναμνήσεις παίρνουν σάρκα και οστά περασμένες από ένα νέο φίλτρο πικρής συνειδητοποίησης. Στο δίσκο που παρουσιάζουν αποκλειστικά στη Φυτίνη το 2014/15 οι Λαλά παίζουν με τα δίπολα, σοβαρό/ασόβαρο, παγιωμένο/queer, παιγνιώδες/θανατερό.

Mη σας ξεγελάει το κείμενο που μόλις διαβάσατε οι Αδερφές Λαλά είναι τεραστία τσόλια κι αυτό ξεπερνάει πάντα όλες τις αναλύσεις.

“Camp involves a new, more complex relation to „the serious.“ One can be serious about the frivolous, frivolous about the serious.“
– Susan Sontag

Lala Sisters are not just children of camp aesthetics but rather their great grandchildren. They live, suffer and create within a post-camp milieu, where the boundaries of identities, political and aesthetic choices have been challenged, redefined , re-deconstructed and so on. On the one hand, camp seems to maintain an erosive edge, particularly at a time when pseudoseriousness and neo-conservatism prevail even in the discourse developed within the gay and lesbian communities, on the other hand, camp as a form is commercialised and used by dominant discourses for the worst ideas to be communicated. The meta-camp of the Lala Sisters attempts to maintain the subversive mood of a queer strategy and at the same time to refamiliarise various moments of trash which it considers familiar. Looking for inspiration at the genealogy of neo-baroque attack on the values of modernist minimalism (see Kenneth Anger, Jack Smith etc.), they form an eerie chorus where innocent rubbishy pop memories take shape, fitted with a new filter of bitter awareness. On their record presented exclusively on FTN 2014/15, Lala play with bipolarity: the nonserious/serious, the entrenched/queer, the playful/deadly.

Do not be fooled by the text you just read, Lala Sisters are primarily major clowns and this is more significant than any textual analysis.