Ήταν στις αρχές του σωτήριου έτους 2014 όταν μια ομάδα νεαρών ευαίσθητων ψυχών συγκεντρώθηκε με σκοπό την καταπολέμηση ενός επίμονου φαντάσματος που στοίχειωνε μέχρι τότε την ζωή τους. Η ομάδα απαρτιζόταν από νέους και νέες καταγόμενες απ την χώρα της ΦΑΙΔΡΑΣΠΟΡΤΟΚΑΛΑΔΑΣ, που ζούσαν πλέον όλοι τους σε παγωμένες γωνιές της βορείου Ευρώπης. Αποφασίσανε ομόφωνα και σύσσωμα, το σκοτεινό εκείνο πρωινό του γενάρη, να εξετάσουν την εκλεκτική τους συγγένεια με το προαιώνιο φως, τα λιόδεντρα, τις κληματαριές και λοιπές ελληνικοκεντρικές κοινοτοπίες του οδυσσέα ελύτη.

Το φάντασμα του οδυσσέα ελύτη είναι, ούτως ειπείν, η αφορμή ή μάλλον ο στόχος αυτού του πρότζεκτ και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η ομάδα του Action ST αναγνωρίζει στον ελύτη μια ιδιαίτερης μορφής βλαπτικότητα, τη βλαπτικότητα του καλού ποιητή. Ο έλλην νομπελίστας εγκαλείται όχι απλά επειδή είναι παπάρας, αλλά επειδή είναι απ’τους πιο ταλαντούχους παπάρες που ξεβράστηκαν ποτέ στις αμμουδιές του ομήρου. Με τη πένα του ο ελύτης χτίζει μια ελληνικότητα που δεν υπήρξε ποτέ και θεμελιώνει τα άσπρα σπίτια με τα μπλε παράθυρα μέσα στα οποία θα φωλιάσουν όλες οι μωροφιλοδοξίες και οι φαντασιώσεις μεγαλείου της  σύγχρονης ελλάδας. Και εμείς που δουλεύουμε με τις λέξεις και ψάχνουμε να καταλάβουμε την σχέση γλώσσας και σώματος, κάπως δεν αντέχουμε αυτό τον συνδυασμό εθνικιστικού πρωτομάστορα και ποιητικής ιδιοφυΐας, μας χτυπάει κατεφτείαν στο στομάχι.

Το Action ST, εμφανίστηκε αρχικά ως ιδέα για εννοιολογική οδοντόκρεμα (προσφέρει τριπλή λεύκανση: λευκά σπίτια, λευκό φως, και ανωτερότητας της λευκής φυλής) και στη συνέχεια αναπτύχθηκε ως μία επιτελεστική αποδόμηση του επικού έργου ‘άξιον εστί’. Στην τελική του μορφή, το Action ST, θα παρουσιαστεί κάποια στιγμή μέσα στο 2014 ως μια σειρά από αυτοτελή αλλα συσχετιζόμενα βίντεο (ένα βίντεο άλμπουμ σαν της Beyoncé). Στα βίντεο καταγράφονται οι απόπειρες των performer της ομάδας να αυτοσχεδιάσουν (με σκατολογική πάντα διάθεση) πάνω σε αποσπάσματα και reworks του αρχικού ποιήματος. Καθεμία απ’τις σκηνές έχει ως αφετηρία τις διαφορετικές προβληματικές που οι συμμετέχουσες εντόπισαν μέσα στο κείμενο χτίζοντας παράλληλα πάνω σε αναμνήσεις από σχολικές γιορτές, εθνικούς μύθους και άλλες ζοφερές αναβιώσεις της ελληνικής πραγματικότητας. Το έργο είναι κατά βάση ψυχαναλυτικό (αν όχι τελετουργικό) καθώς θέτει ως κεντρικό άξονα τον εξορκισμό του ποιητικό δαίμονα του εφηβικού μας παρελθόντος. Επιτιθέμεθα στην δική μας ενσώματη ελληνικότητα και μέσα απ’την αυτοκαταστροφή την αποταύτιση και εννιότε την υπερταύτιση με το αιώνιο εθνικιστικό παρελθόν αποζητούμε την ανάδυση ενός νέου ποιητικού ορίζοντα.

It was early 2014 when a group of young sensitive souls gathered to combat a persistent ghost that haunted their lives up to that point. The group consisted of young men and women, most of whom lived in the frozen corners of northern Europe. They decided unanimously, one dark January morning, to examine their affinity with eternal light, olive trees, vines and other hellenocentric platitudes of Odysseas Elytis.

The ghost of Odysseas Elytis is, so to speak, the reason or rather the target enemy of this project; this is not just a random decision. The group Action ST recognizes Elytis’s particular harmfulness, that of the good poet. The Greek nobelist is summoned not just because he is a bullshiter, but because he is amongst the most talented bullshitters washed up on the beaches of Homer. With his pen, Elytis builds a greekness that never was and fundamentalises the white houses with blue windows within which nest all the moronic fantasies of grandeur in contemporary Greece. For those of us working with words and looking to understand the relationship between language and the body, it is somehow unbearable to accept this combination of the nationalist architect
and the poetic genius, it hurts our stomach instantaneously.

Action ST first appeared as a type of conceptual toothpaste (triple whitening: white houses, white light and the superiority of the white race) and then developed as a performative deconstruction of the epic project Axion Esti. In its final form, it will be unveiled at some point in 2014 as a series of separate but interconnected clips (like the video album of Beyoncé). In those clips, there are recorded attempts of the performers of the group to improvise (with a clear scatological intention) on quotes and reworks of the original poem. Each of the scenes starts from various problematic issues that the participants identified in the text, while building on memories of school holidays, national myths and other gloomy revivals of Greek reality. The project is at its base a psychoanalytic one (if not a ritualistic one), as it sets as its central axis the poetic exorcism of the demons of our adolescent past. We attack our embodied Hellenism and through self-destruction, de-identification and from time to time over-identification with the eternal nationalist past, we are looking for the emergence of a new poetic horizon.