Μέσα στα σκοτεινά σοκάκια της νύφης του θερμαϊκού μια σκιά πλανιέται. Περνώντας ανάμεσα σε ρομαντικούς ποιητές που ποτέ δεν κατάφεραν να τελειώσουν τα ποιήματά τους, σε αστρονόμους που δεν κατάφεραν να επισκευάσουν τα χαλασμένα τηλεσκόπιά τους και σε τραγικά ρομαντικούς νέους που δεν κατάφεραν να ερωτευτούν το φάντασμα της Ροζίτας, συνθέτει ένα αφηγηματικό νήμα και στη συνέχεια πλέκει ένα πνιγερό μάλλινο κασκόλ. Το κασκόλ αλλάζει χρήσεις (φοριέται και σαν παρέο) και κυρίως αλλάζει ιδιοκτήτες.

Οι Rozita Soku εξαπλώνονται. Σε καμία περίπτωση δεν είναι μια μπάντα ή το ψευδώνυμο ενός καλλιτέχνη ή μία ηλικιωμένη θεατρολόγος. Στην πραγματικότητα είναι ένα ανοιχτό σχήμα, μία σουρεαλιστική κολεκτίβα που ενσωματώνει ιδέες και ερεθίσματα από διαφορετικούς ανθρώπους παίζοντας με την δυναμική που δίνει μια τέτοια δομή. Κρατώντας ένα θαυμαστό κέντρο βάρους ανάμεσα στην dada αφασία και την ρομαντική ματαίωση παρουσιάζουν το 2014 έναν δίσκο που σε ταξιδεύει με χαλασμένο λεωφορείο. Κάθε τραγούδι μια ακόμη ιστορία κάθε ιστορία και καϋμός κάθε καϋμός και τραγούδι. Προσπαθείστε να ακούσετε τον δίσκο μακρύα από αδιάκριτα αυτιά καθώς παρά την συλλογική του καταγωγή είναι φτιαγμένος για μοναχικές ακροάσεις.

In the dark alleys of the so-called bride of the Thermaic Gulf, a shadow lingers. Sliding through romantic poets that never managed to complete their poems, astronomers that did not manage to repair their telescopes and tragically romantic youths that did not manage to fall in love with the ghost of Rozita, it synthesises a narrative thread and thus knits a choking wooly scarf. The scarf changes uses (could also be worn as a pareo), but more importantly changes owners.

Rozita Soku spread. Under no circumstance are they just a band or the nickname of an artist or an aging theatrologist. In reality they are an open form, a surrealist collective that incorporates ideas and impulses from different people, playing with the dynamic that such a structure allows. With a wondrous conceptual centre of gravity somewhere between dada aphasia and romantic disillusionment, they present in 2014 a record which takes you on a ride on a broken bus. Every song is another story, every story is another sigh, every sigh is another song. Try to listen to this record away from prying ears, as – despite having been born collectively – it is made for solitary listening.