„Μπορεί η ‘γενιά των πόκεμον’ να παράγει ποίηση;“ αναρωτήθηκαν στο τελευταίο τους συνέδριο τα μέλη του φιλολογικού συλλόγου ‘ἠ ἀγαθή οἲησις΄. Το 2014 η Φυτίνη ανέθεσε σε ομάδα εμπειρογνομώνων με την κωδική ονομασία POKEDEX να ερευνήσουν αυτό το ερώτημα πέρα από προκαταλήψεις και προϋπάρχοντα σχήματα κατανόησης της ποιητικής δημιουργίας.

Για την περάτωση αυτού του στόχου οι POKEDEX πραγματοποίησαν μια σειρά συνεντεύξεων
με μικρά παιδιά εφήβους και ενήλικες που μεγάλωσαν μέσα στην παιδαγωγική αγκαλιά των πόκεμονς. Για να τεστάρουν την ύπαρξη ή όχι ‘ποιητικής φλέβας’ χρησιμοποίησαν ως
ερεθίσματα κλασσικές μορφές ποιητικής έκφρασης όπως λυρικούς στίχους, μελοδραματική αφηγηματικότητα καθώς επίσης και τα lieder του Franz Schubert.

Στις εβδομάδες που ακολούθησαν γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι φόρμες του παρελθόντος ποιητικού σύμπαντούς μπορούν πολύ γρήγορα να ενωθούν με τον τεχνολογικο, φαινομενικά άδειο από συναισθήματα κόσμο των πόκεμον. Μέσα στο αυτιστικό ηλεκτρονικό περιβάλλον
του Satoshi Tajiri (δημιουργού των πόκεμονς) αναπτύχθηκαν σύντομα σκοτεινοί στίχοι,
πρόζες και άλλες συναισθηματικές εξάρσεις δημιουργικότητας.

Το πρότζεκτ υπολογίζεται πως θα κρατήσει 52 χρόνια, καθώς θα τελειώσει όταν κάθε χαρακτήρας έχει το δικό του ποίημα/τραγούδι. Τα πρώτα αποτελέσματα του πειράματος παρουσιάζονται στη Φυτίνη μέσα στο 2014.

„Could the Pokemon generation actually produce poetry?“ was a pressing question at the last conference of the philological society „pure conceit“. In 2014, FTN asked a group of specialists with the code name POKEDEX to explore this question beyond any bias and above any previous schemes of understanding poetic creation.

For the completion of this target, POKEDEX used a series of interviews with young kids, teenagers and adults that grew up in the pedagogical arms of Pokemons. In order to text the existence or non-existence of a poetic vein/talent, they used as incentives various classic types of poetic expression, for example lyrical verses, melodramatic narrativity, as well as the lieder of Franz Schubert.

In the weeks that followed, it soon became obvious that forms of the poetic universe of the past could fairly easily be bridged with the technological, apparently vacuous emotional world of the pokemons. Inside the autistic electronic environment of Satoshi Tajiri (creator of pokemons), dark verses, libretos and other emotional creative elations started emerging.

It is estimated that this project will last approximately 52 years, as it will finish when each character has its own poem/song. The first results of this experiment are presented in FYTINI in 2014.