 |
Τα ΤρωκτικάΊσως η μπάντα με τους περισσότερους haters στην αβάντ ελληνόφωνη σκηνή. Όλα ξεκίνησαν με την πρώτη επί της γης εμφάνιση (ανάδυση?) της Παναγίας των Αρουραίων. Παίζοντας με την ιδέα της θεϊκής θυληκότητας των πρώτων φεμινισμών αλλα και με τις πιο βρώμικες post-human ανασυγκροτήσεις της θυληκότητας μέσα από queer και αποδομητικές οπτικές η Παναγία ορίζει μία νέα στιγμή μετα-θρησκευτικού ζήλου. Από τη μία όλα τα παιδιά της, τα Tρωκτικά ανά τον κόσμο, οι queers, τα κορίτσια και οι περιθωριακοί που ροκανίζουν τις διάφορες κανονικότητες και απ’την άλλη οι γάτες που προσπαθούν αιώνια να καταπνίξουν τη φωνή της. Τα Tρωκτικά με λίγα λόγια δεν είναι μόνο το συγκρότημα, ο φορέας του λόγου, αλλά όλες όσες επιλέγουν να συμμετάσχουν στο cult. Μέσα απ’αυτό το σχήμα το εγχείρημα των Tρωκτικὠν αμφισβητεί ή τουλάχιστον παίζει με τους διάφορους τρόπους που ιδιαίτερα στην ποπ αρθρώνεται η σχέση δημιουργού-κοινού. Έτσι, παίζοντας από τη μία με τις συμβάσεις τις θεοποίησης του επί-της-σκηνής καλλιτέχνη κι απ’την άλλη επικοινωνόντας φεμινιστικές και κουήρ πολιτικές θέσεις (που αν μη τι άλλο αμφισβητούν τις διάφορες αόρατες σχέσεις εξουσίας) μέσα απ’τα τρωκτικά δίνεται χώρος σε μία οργιαστική διερεύνηση αυτών των αντιφάσεων. Τα Τρωκτικά βαζοντας μπροστά το σώμα και τις πολιτικές του γιορτάζουν θυμώνουν και (μερικές φορές) συγχωρούν αλλά ποτέ δεν απολογούνται. |